De makers van Tafelvanzeven
aan het woord

De veelzijdige duizendpoot van Tafelvanzeven & De wereldkok van Tafelvanzeven

De veelzijdige duizendpoot van Tafelvanzeven

Dianelynn doet graag veel verschillende dingen tegelijkertijd. Nadat ze in 2015 de opleiding bij Tafelvanzeven succesvol had afgerond, is ze bij Tafelvanzeven gebleven. Ze houdt zich bezig met de planning, cateringopdrachten en de cursisten. “Met koken raak je nooit uitgeleerd. Je komt samen en er ontstaan mooie dingen.’

“Als ik dit niet zou doen, dan zou mijn leven wel saai zijn. Opstaan, huishouden, af en toe oppassen op mijn neefjes en nichtjes. Dan heb je maar weinig contact met andere mensen.

Ik heb een administratieve achtergrond. Toen ik in de bijstand kwam, wilde ik wel een tegenprestatie doen, maar niet meer achter de computer zitten. Via via kwam ik bij Tafelvanzeven terecht. Daar heb ik het koken ontdekt. Vroeger hield ik niet van koken. Maar als je op jezelf woont, dan moet je het toch leren. Nu kook ik graag, ook voor vrienden.

Tijdens mijn opleiding bij Tafelvanzeven hadden we een heel leuk team. Een mix van culturen, maar dat is goed, want je begint allemaal bij het begin. Met vijf vrouwen heb ik nog steeds contact. Na afloop van de cursus hebben ze me gevraagd om te blijven. Ik wilde het wel proberen. Nu coördineer ik de logistieke kant van de opleiding, ik plan cursisten en cateringopdrachten in, doe boodschappen en sta klanten te woord.

Ik durf nu veel meer dan voorheen. Vroeger dacht ik ‘Dit is niets voor mij.’ Maar als je het niet probeert, dan weet je het niet. Ik heb hier ook veel geleerd over andere keukens. Ik ben geboren op Curaçao maar ik kook thuis niet Antilliaans. Dat heb ik al mijn hele leven gegeten. Met koken raak je nooit uitgeleerd. Je komt samen en er ontstaan mooie dingen.

Je ziet dat iedereen een gerecht op z’n eigen manier maakt. Bijvoorbeeld linzensoep. De een doet er zoete aardappel in, de ander niet. Smaken verschillen nu eenmaal. Maar bij Tafelvanzeven koken we niet voor onszelf, we koken voor klanten. Dus ik zorg er wel voor dat het goed smaakt natuurlijk. Daar gaat het om.”

Als je zoveel tijd met elkaar in de keuken doorbrengt, dan wil je het wel gezellig hebben. Vooral bij een nieuwe groep cursisten moet je een beetje open zijn. Maar dat zit niet in elke cultuur. Sommige vrouwen zijn een beetje onzeker in het begin. Dan zeg ik: ‘Dit heb ik ook meegemaakt. Doe gewoon alsof je thuis bent. Iedereen die hier is, kan koken, jij ook. Want als je niet kunt koken dan zou je hier niet staan.’”

 

De wereldkok van Tafelvanzeven

Somoei was asielzoeker, ze komt uit Somalië. Nadat ze vijf jaar geleden haar verblijfsvergunning heeft gekregen, is ze bij Tafelvanzeven gekomen. Eerst als leerling. Nu als medewerker bij het cateringteam. Ze begeleidt cursisten en kookt zelf ook als er een cateringopdracht binnenkomt. “Ik ben een sociaal mens. Het is voor mij makkelijk om met anderen samen te werken. Bij Tafelvanzeven heb ik veel collega’s en vrienden gemaakt.”

Somoei: “In 2015 kwam ik bij Tafelvanzeven. Eerst heb ik er de opleiding gedaan en veel geleerd over snijden, koken en sociale hygiëne. En hoe je gerechten maakt uit andere culturen en landen. Sinds twee jaar werk ik bij het cateringteam. Nu leer ik andere

cursisten deze snijtechnieken en nieuwe recepten en werk ik mee aan cateringopdrachten. Dat vind ik echt heel leuk.

Ik ben er trots op dat ik cursisten kan begeleiden. Het is fijn om met anderen te werken en ik leer ook weer van de cursisten. Ik maak graag Somalische recepten, zoals Afrikaanse gehaktballetjes. Net als mijn moeder vroeger. Lekker zijn die! Maar we maken bijvoorbeeld ook sambalsaus, en kleine hapjes van aardappelpuree, tonijn en eieren. Alles vers, lekker vers. Ik wil zelf ook elke dag vers eten.

Koken is altijd leuk. Hoe meer eten, hoe leuker. Ik ben gewend om veel te koken. Grote pannen. Thuis moet ik met kleine pannen koken. Maar grote pannen vind ik veel makkelijker. In de Somalische keuken gebruiken we veel kruiden: komijn, kardemon, kaneel, knoflook. Toen ik klein was, had mijn moeder in Somalië een restaurant. Ik ben niet naar school geweest, ik hielp mijn moeder altijd met koken. Koken, dát is mijn passie.

Ik ga straks boodschappen doen voor morgen. Als de cursisten dan komen, bespreken we wat we moeten maken en verdelen we de taken. Ik help zelf ook mee. Maar ik moet ook opletten wat de anderen doen. We hebben altijd veel lol in de keuken. En als ik complimenten krijg over het eten, dan word ik heel blij. Dat is echt een goed gevoel.”